A Xesús Mato

Bon día, amigo,
neste amencer
de afecto que te abrangue;
nesta xornada de amor
que fai
longo o camiño
e a alegría larga.
Mentres en nós fica
un recordo
de sol e de harmonía,
que no solpor
resucita e acende
a luz primeira,
e aluma os novos pasos,
das renacidas vidas.
Iris novos
que nos contemplan.
Palabras e cantos
que nos abren
no peito fontes,
e poñen
na boca flores
e nos ollos lúas.

Febreiro, 2009