OS ECOS DOS VALES DIN (A Xesús Mato)

O corazón da montaña
bate algueiro de alegría.
Os ríos baixan en lores
pola inmensa xeografía.

A campá de Busnullán
por pequena, é campanil.
¡Ai!, como canta a campá
polo outono e polo abril.

Ledos badais, no inverno;
no verán, como se grelan.
Aleluias nos tellados
das lousas de Louzarela.

Arrós de Valdefariñas
orlan a estrada pequena.
Brancor de neve moída,
Sabugos e Carqueixeda.

Rosean todas as airas,
en Fonfría, no Hospital;
no Padornelo, Teixeira;
¡Vilasol, ponse a cantar!.

Dúas mans erguen o cáliz.
¡Quen alza desa maneira!.
Viño en viño consagrado
como en cea derradeira.

Das cumes piramidais,
en dez doas engarzados,
esbagoan nun só compás.
cantares diamantados.

O corazón da montaña
gorenta ás vetas da auga,
en dez cores diferentes
deslizan polas abadas.

E os ecos dos vales, din,
nun coro, que se desborda:
Vén Xesús, vén Mato aquí,
co anel das dez concordias.