A CASA DO PAI

O que media entre o nacemento e a morte é a vida. Para algúns taxativamente. Para outros, non. Para outros é a preparación cara  o gozo eterno. Ignoro quen me acompañan nesta suma de testemuños ideado para celebrar como cómpre o longo compromiso dun home coa súa vocación, co seu destino, aceptado desde a súa propia consciencia e desde a súa  propia conciencia e, polo tanto, en gran medida creado por el mesmo. Nin tampouco non sei as razóns que impulsan a cada un dos meus acompañantes para responder a esta chamada.

As miñas son moi simples. Manan do sentimento alimentado no longo tempo que hai que trato, coñezo e confío no Padre Mato -desde 1968, ano no que coincidimos en Radio Popular de Lugo-, pero tamén xurden da razón. E, sen dúbida, da vontade, porque as cousas que un posúe, incluídos os sentimentos, deben quererse, deben peneirarse no cribo da vontade.

Non é este un espazo pensado para confesións públicas nin persoais. Con todo, unha vez que comparezo aquí libremente,  atendendo á invitación de quen require este feixe de testemuños, quizá sexa necesario facer algunha aclaración de índole intimista. Hai moito tempo que abandonei a Casa do Pai. Non foi doado. Non, señor; non o foi. Produciuse un longo e doloroso debate interior para renegar de todo aquilo que, con tanto amor, por unha banda, e con tanta insidia, por outra, converteume nun feliz e entregado morador da Casa do Pai. A partir de entón e tendo en conta como é esta sociedade nosa e de que forma se resolven determinados momentos cruciais nas vidas de tantas e tantas persoas e familias, vinme requirido con frecuencia a volver, aínda que tan só fose de visita circunstancial ou de cortesía á Casa do Pai, cando xa a deixara penso que para sempre. E a inmensa maioría das veces que isto ocorreu debo declarar que practicamente nunca me sentín acollido, reclamado, invitado a volver ser un dos seus felices moradores. Todo o contrario. Case sempre sentíame rexeitado, case sempre percibía un reproche, un rexeitamento por negarme a ser un digno fillo do Pai. É fácil de entender, supoño. Refírome  sobre todo a funerais e cousas así aos que acodes convocado por un imperativo de respecto e de respecto á amizade.

Ben. Debo dicir que, salvo algúns outros -moi poucos- sacerdotes de espírito aberto e ánimo acolledor, o único que me fixo sentir cómodo e reconfortado neste tipo de actos foi o Padre Mato. E non actuaba para min. Non. Actuaba desde a convicción dunha función integradora que eu lle supoño á súa vocación pastoral; unha función xamais excluínte, xamais recriminatoria contra ningún de cantos nos dedicamos ao oficio de vivir e que, de cando en vez, vémonos na obriga de acudir de novo á Casa do Pai. (¿Quen sabe se ás nosas orixes máis fondas?).

Grazas, pois, Padre Mato, por conseguir para este home sempre pescudador, sempre desconcertado e nunca satisfeito coas solucións que se lle achegan para encher a súa vida, que aínda poida sentir en certo xeito súa a -¿quen sabe?- talvez  continúa sendo dalgún xeito a sempre estrañada Casa do Pai.

Moitas grazas, Padre Mato.